Karmazynowe wiersze II

Rzeczywistość była pusta,
    wypełniona tylko blaskiem
    karmazynu, który całkiem,
    jak Twe usta, wczesnym brzaskiem.

Był poranek, brzask przygasał,
    dzień wyrastał, stałaś się.
    Jedno Boże słowo „fiat"
    tylko brzmiało w chwilę tę.

Stałaś mała, naga, cicha,
    świat był pusty, jak we śnie.
    Powiedziałaś i Ty „fiat",
    powiedziałaś – on stał się.

Stał przed Tobą chwilę całą,
    patrzył w oczy Twe przejrzyste,
    serce Twoje mocno biło,
    myśli miałaś promieniste.